📖 [PDF] Eén minuut speelt door Steve Ansell |Perlego (2024)

Een goed spel van één minuut is als een schietster, het brandt helder en dan is het weg.... maar het blijft voor altijd in het geheugen.

(Jan Wilson, Gi60-directeur)

Het ene minuut toneelstuk is het theatrale equivalent van een klassiek rock'n'roll 45. Het maakt zijn punt snel, het is oneerbiedig, het komt in veel smaken, het volgt niet altijd de regels, en het belangrijkste is dat het iets heeft voor ietsiedereen.De geschiedenis van de populaire muziek en de pop-hitlijsten is gevuld met humor, pathos, liefde, politiek, nieuwigheid, one-hit wonderen en natuurlijk legendarische talenten.De smeltkroes van creativiteit, diversiteit en vrijheid die de hey-days van de pop-hitlijsten typeert, waar de viscerale van Elvis PresleyKoppige vrouwkan er heerlijk naast zittenDe paarse menseneter, is ook te zien op een een minuut theaterfestival.

Populaire muziek werd aanvankelijk afgewezen als weinig meer dan een bevlieging voor de nieuw uitgevonden 'tieners' in de jaren 1950.Die (nu vrij volwassen) tieners zijn nooit gestopt met luisteren, en populaire muziek is de meest duurzame, toegankelijke en alomtegenwoordige vorm van creatieve expressie in de westerse samenleving geworden.Deze korte vorm van (muzikale) expressie, "The Three Minute Single", kan de meest serieuze en de meest genuanceerde onderwerpen aan, evenals de meest esoterische en gekke.Toen Neil Young schreefOhioin juni 1970 schreef hij, als reactie op de schietpartijen op studenten aan de Kent State University, geen boek en schreef geen brief aan het Congres; in plaats daarvan slaagde hij erin om in iets minder dan drie minuten een licht te laten schijnen op een donker moment in de Amerikaanse geschiedenis en de woede en wanhoop van een natie te verwoorden. Geen symfonie of concert had een krachtiger of unieker emotioneel statement kunnen maken.

Het toneelstuk van één minuut wordt misschien nooit met dezelfde eerbied bekeken waar populaire muziek terecht van geniet, maar het toneelstuk van één minuut biedt dezelfde mogelijkheden als het popnummer. De kracht ervan ligt, net als die van de popsong, in zijn oneerbiedigheid: zijn vermogen om alle onderwerpen aan te pakken, ongeacht hoe verheven, surrealistisch, metafysisch of ronduit dom.

Tegenstanders lijken het toneelstuk van één minuut graag af te doen als niet serieus en weinig meer dan een sketchshow voor mensen met een beperkte concentratieboog. Toen in 2004 het eerste Gi60-festival plaatsvond, verkondigde een plaatselijke krant op reclameborden in de stad dat “Theater experimenteert met kleine toneelstukken.” De publiciteit werd erg op prijs gesteld, maar door het woord ‘experiment’ te gebruiken klonk het op de een of andere manier alsof we iets sinisters aan het doen waren, misschien op de loer liggend in een verduisterde oefenruimte, gewapend met een schaar en gekke lijm, klaar om nietsvermoedende toneelstukken te verminken, zoals het toneelschrijven-equivalent vanHet eiland dokter Moreau. Een paar jaar later schreef een plaatselijke journalist een artikel dat leek te suggereren dat het toneelstuk van één minuut een duidelijke indicatie was dat het theater, en mogelijk de samenleving zelf, in puin lag. Opnieuw werden we herinnerd aan de beginjaren van de populaire muziek en de verontwaardiging in de samenleving over de ‘slechte invloed’ van rock-’n-roll. Het lijkt erop dat een heel klein toneelstukje hele grote emoties kan veroorzaken. Het toneelstuk van één minuut is onbezonnen, onbeschaamd en voor sommigen het ‘enfant verschrikkelijk’ van de theaterwereld (dat zullen we als een compliment opvatten). In plaats van de tegenstanders van de vorm af te wijzen, zijn we van mening dat hun angsten en zorgen een grote bijdrage leveren aan het verklaren van de potentie en kracht van het één minuut spelen en, misschien nog belangrijker, wat het zo’n levendige en opwindende vorm maakt.

Het meest gebruikelijke argument dat in kortfilmtheater wordt afgevuurd, is dat 60 seconden of een enkele pagina tekst onmogelijk een platform kan bieden voor serieus schrijven. Dit blijkt uit het feit dat zoveel scripts van één minuut humoristisch zijn. Hier zit misschien enige verdienste in: veel toneelstukken van één minuut hebben de verhaallijn van een ‘grap’ of een ‘schets’ met één enkele clou. De komische sketch is per definitie een korte uitvoering, en het klassieke formaat van een grap – ‘opzetten’, ‘punch line’, ‘tag’ – kan prachtig werken in een speelformaat van één minuut, zoalsOmgekeerde Ninja-wetdoor Russ Thorne,Slam poëziedoor Dwayne Yancey, en nog veel meer. Dit zijn erg grappige theaterstukken en ook volkomen geldig als ‘serieus’ schrijven. ‘Komedie is een serieuze zaak’, om W.C. Fields te citeren. Korte vorm theater bestrijkt, zoals alle vormen van theater, het spectrum van menselijke emoties. We zien kleine toneelstukken van immense schoonheid, pathos, tragedie en vindingrijkheid. Helen Elliot'sDe collectieve herinnering aan mensen, zijnde…, Sean Burn'sMista, Ruben Carbajal'sMoment voor impact, en de aangrijpendeHet voor de hand liggende vermeldenvan Meron Langsner zijn allemaal diep ontroerende, volledig gerealiseerde theaterstukken. Kleine toneelstukken kunnen grote en kleine emoties aan; ze kunnen grappig of verdrietig zijn, diep of oppervlakkig; ze kunnen een belangrijk punt naar voren brengen of oneerbiedig zinloos zijn; maar om eerlijk te zijn, kunnen andere theaterformaten dat ook, dus de volgende vraag die de moeite waard is om te stellen is …

Mijn favoriete ding over GI60 is dat het mensen ertoe aanzet om te schrijven, niet alleen schrijvers, maar allerlei mensen.Mensen die het normaal niet proberen, die niet noodzakelijkerwijs vanuit een academische achtergrond zijn.Ik ben een monteur van handel.Mijn enige universitaire opleiding is een schrijfcursus van Old Dominion University die ik volgde terwijl ik bij de marine in Virginia zat.Maar GI60 spreekt mensen zoals ik aan.Het spreekt tot en staat open voor iedereen.Het enige dat je echt nodig hebt, is een verhaal te vertellen hebben, of iets dat je echt wilt zeggen.

(Kevin Clyne, GI60 Playwright)

Die vraag is ons door de jaren heen vele malen gesteld, en het is een uitstekend startpunt om te begrijpen hoe je een toneelstuk van één minuut schrijft. Gi60-schrijver Kevin Clyne geeft zijn eigen redenen voor het schrijven van een toneelstuk van één minuut heel duidelijk aan: "het drijft mensen aan om te schrijven, niet alleen schrijvers..." Het speelformaat van één minuut is een geweldige manier om mensen aan te moedigen te beginnen met schrijven. Elk jaar omvatten de inzendingen voor Gi60 mensen met weinig of geen eerdere schrijfervaring en schrijvers met een andere achtergrond die nog nooit hebben overwogen om voor het podium te schrijven. Soms komen de nieuwste toneelstukken en krachtigste verhalen van degenen die nieuw zijn in het schrijven. Deze korte vorm is een ‘weg naar binnen’, een haalbaar doel, en is een format dat door vrijwel iedereen kan worden aangepakt, ongeacht leeftijd, geloof, ervaring of cultuur. Het opent een deur voor mensen om gemakkelijker toegang te krijgen tot de verhalen die ze in zich hebben en deze te delen: verhalen die ze misschien graag willen vertellen, maar die te bang zijn om op te schrijven vanwege de verwachtingen van de traditionele vorm. Ons eigen Gi60 International One Minute Theatre Festival is grotendeels langs deze egalitaire lijnen ontstaan. We wilden zoveel mogelijk mensen, met zoveel mogelijk achtergronden, aanmoedigen om voor het podium te schrijven, met de mogelijkheid om hun werk te laten uitvoeren.

Het citaat van Kevin Clyne is een geweldig voorbeeld van het vermogen van dit formaat om nieuwe schrijvers aan te moedigen en te voeden.In feite, zijn eerste spelNietswas te zien op het programma van de National Public RadioDe afhaalmaaltijdentoen het een verhaal over Gi60 bevatte. Kevin beschrijft hoe hij bijna van de weg reed toen hij zijn toneelstuk op de nationale radio hoorde; en het gaf hem natuurlijk nog meer aanmoediging om te schrijven. Zijn perspectief vertegenwoordigt echter slechts een deel van het plaatje. Na meer dan tien jaar theaterfestivals van één minuut te hebben geregisseerd, is het vrij duidelijk dat het speelformat van één minuut schrijvers uit het hele spectrum aanspreekt. Het is gemakkelijk te begrijpen dat het een aantrekkingskracht heeft op nieuwe schrijvers, maar wat heeft het kleine toneelstuk de ervaren schrijver te bieden? En waarom blijven schrijvers, waaronder veel succesvolle gepubliceerde schrijvers, jaar na jaar scripts bij ons indienen?

Voor een nieuwe schrijver is het spelen van één minuut de kinderkamer van het schrijven van toneel, gemakkelijk te onderhandelen, niet te lang en met een zachte landing als je valt. Omgekeerd kan voor een ervaren schrijver het toneelstuk van één minuut lijken op het afdalen van de Everest op een theeblad: een rit van 60 seconden waarbij je je nergens kunt verstoppen, waarbij karakterontwikkeling, verhaalstructuur, emotionele betrokkenheid, subtekst en nog veel meer een rol spelen. om in slechts één minuut te worden verkend en aangescherpt met duidelijkheid, zuinigheid en flair.

Een spel van één minuut is bedoeld om alleen te staan en een enkele indruk achter te laten.Een volledige lengte die een enkele indruk achterlaat, is hoogstwaarschijnlijk mislukt.

(Meron Langsner, toneelschrijver van Gi60)

The One Minute Play vereist duidelijkheid: duidelijkheid van denken, duidelijkheid van idee, duidelijkheid van structuur en verhaal en duidelijkheid van karakter.Beginnend met gedachte, idee, structuur en verhaal, hoe kun je het beginnen te maken en vormen in een toneelstuk?

•Maak deze enkele zin af: "Dit verhaal gaat over ..."

•Wat is het essentiële conflict of probleem waarover je schrijft? Kun je het comprimeren tot ‘creatieve wiskunde’, dat wil zeggen de ‘x vs. y =’? Welke twee krachten zijn tegengesteld? Onschuld versus corruptie? Onwetendheid versus Verlichting? Illusie versus realiteit?

•Wat is de reis van het verhaal zelf?Als het verhaal een routekaart is, beginnen we dan op één plek en komen we tegen het einde ergens anders aan?Fietst het verhaal terug en brengt ons - doelbewust - naar dezelfde plek waar we begonnen?Bevat je verhaal reizen waar personages op afzonderlijke plaatsen beginnen en eindigen, en komen ze alleen kort af als hun reizen kruisen?

•In welke specifieke locatie moet dit verhaal zich afspelen?En wat zijn de 'regels' van die wereld van het stuk?Zelfs als het een "magisch rijk" is - elke wereld van elk stuk heeft zijn eigen regels.Definieer de regels van de wereld vanjouwSpelen, b.v."In deze wereld hebben de personages de kracht om tijd stil te staan.""In deze wereld bestaan Bigfoot en het Loch Ness -monster niet alleen, maar bewijzen ze hun bestaan."“In deze wereld kunnen de doden vrijelijk bewegen ...